Ερωτικά, φαντασιόπληκτα και ανορθόγραφα...

Το κρύο δεν του έκανε μεγάλη διαφορά στην αναμονή του στο σταθμό. Άλλωστε τόσο καιρό περίμεναν τη στιγμή που θα βρεθούν. Ευτυχώς η αμαξοστοιχία δεν είχε καμία καθυστέρηση και θα έφτανε εντός ολίγων λεπτών. Το μουντό του βαγονιού έδινε μια άλλη διάθεση σε όλες της, τις σκέψεις. Από τη στιγμή που ανέβηκε το είχε προσέξει. Συνήθως αυτά τα βαγόνια, λόγο παλαιότητας ίσως τα είχε δεί μόνο βράδυ. Περπάτησε αρκετές φορές το σταθμό για να περάσει η ώρα σκεφτόμενος την συνάντηση τους. Παρατηρούσε ταυτόχρονα το σταθμό και πως ήταν φτιαγμένος. Θύμιζε κάτι παλιότερο κάτι πιο ρομαντικό αλλά ταυτόχρονα και ερωτικό. Η ζέστη στο βαγόνι ήταν κατά διαστήματα αφόρητη, ευτυχώς σε λίγα λεπτά θα έφτανε στο προορισμό της. Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, αυτή η ζέστη παρέσερνε το μυαλό της πάνω του. Φαντάζονταν στιγμές θερμές, τόσο καυτές που ένιωθε πως λίγο ακόμα και θα τελείωνε μόνο με τη σκέψη της. Η αντοχή τους μάλλον ειχε φτάσει στα όρια της. Έπρεπε να βρεθούν και έπρεπε να γίνει τώρα. Την είδε καθώς π...

Πρέπει να είχαν περάσει ελάχιστοι μήνες όταν έμαθα ότι η πρώην που χώρισα κατακτήθηκε από κάποιον άλλο. Δε μπορούσα να το χωνέψω να το αντέξω, είναι μάλλον εγωιστικό. Πρέπει να κάνω κάτι άμεσα. Ένα γράμμα. Ένα mail. Δε θέλω να τη πάρω τηλέφωνο, ίσως ξεχάσω όσα θέλω να πω, ίσως χάσω τα λόγια μου. Δε θα το ρισκάρω τώρα ένα mail είναι πιο εύκολο στο κάτω-κάτω ας μην απαντήσει. Αυτό θα κάνω… Να βρεθούμε θέλει; Μάλλον κάτι καλό θα έγραψα. Ας το ρισκάρω, δεν έχω και τίποτα να χάσω. Θα πάω να τη βρω εκεί στο καφέ που μου είπε. Βρεθήκαμε και από τη πρώτη στιγμή άρχισε ένας τύπου καυγάς, ότι γράφω το ένα το άλλο και εν τέλει τι θέλω από τη ζωή της. Μ αγαπάει ακόμα, το βλέπω, αλλά τι να απαντήσω. Όλο αυτό το ξεκίνησα πάνω σε μια στιγμή διεκδίκησης, ίσως και ζήλειας η απλά καθαρού εγωισμού. Την αγαπώ μεν, αλλά μαζί της δε θα Θέλα να είμαστε μαζί. Αποφασίζω και της εξηγώ πω έχει η κατάσταση, δεν είναι να τα κρατάς μέσα σου αυτά. Βλέπω ότι με μισή καρδιά το δέχεται. Άλλωστε αυτό περίμενε και εκείνη...

Θα ήταν ήδη αρκετή ώρα στο μικρό καφέ όταν το ρεύμα άρχισε να τρεμοπαίζει τα φώτα και εν τέλει να κοπεί. Είχαν πάει αργά και παρήγγειλαν ένα γλυκόπιοτο κόκκινο κρασί που είχε. Το σέρβιραν σε αρκετή ποσότητα σε πλούσιο κολονάτο ποτήρι. Τα τραπεζάκια ήταν αρκετά μικρά, φτιαγμένα για ζευγάρια, τόσο που επέτρεπαν να μπορούν να ενωθούν τα χείλη χωρίς προσπάθεια αν αυτό επιθυμούσαν. Κάθονταν αντικριστά σε μια γωνιά του μαγαζιού. Το μόνο φώς εκείνη τη στιγμή έρχονταν από τα γοητευτικά κεριά στα τραπεζάκια. Κράτησε σφιχτά το χέρι της, την κοίταγε βαθιά μέσα σα αυτά τα έντονα της μάτια. Θυμήθηκε μια σκηνή από ταινία που ο πρωταγωνιστής προκαλούσε την πρωταγωνίστρια σε ένα εστιατόριο να βγάλει τα εσώρουχα της. Της το είπε σχεδόν ψυθιριστά σε ένα ερωτικό τόνο, του απάντησε ότι θυμάται τη σκηνή. Συνέχισε προκαλώντας τη να την επαναλάβουν εδώ αυτή τι στιγμή. Στο χαμηλό φως των κεριών όπου λίγοι θα μπορούσαν να τους καταλάβουν. Εκείνη δίστασε για λίγο, αλλά η μέσα της εκείνος, το κρασί, το πάθος της...

Το επιδόρπιο ήταν καρυδόπιτα με ζεστή υγρή σοκολάτα. Πήρε τη σοκολάτα και άρχισε να χύνει σιγά σιγά πάνω στη κουταλιά γλυκού που τους είχαν σερβίρει. Η ώρα ήταν ήδη περασμένη και το κρασί τους είχε ζαλίσει. Είχαν βγει σαν φίλοι για ένα γεύμα και τίποτα παραπάνω. Όμως καμιά φορά η συζήτηση ανάμεσα σε δύο ξεφεύγει από τα τυπικά και κυλάει σε λόγια που ίσως και να μην έπρεπε. Όντως δεν έπρεπε η αυτό ήταν μια δική τους υπόθεση απλά; Οι σκέψεις αυτές πέρασαν από το μυαλό και των δύο. Άλλα δίσταζαν να το εκφράσουν μεταξύ τους. Εκεί όμως που η λογική βάζει τελεία ή κάποιο κόμμα η φαντασία αρνείται επιδεικτικά να σταματήσει. Γεμίζοντας το κουτάλι με τη ζεστή σοκολάτα της το πέρασε αργά αργά στο στόμα. Του χαμογέλασε βλέποντας την κίνησή του και άφησε τη γεύση της σοκολάτας να ερεθίσει γλώσσα και ουρανίσκο. Δε μπορούσε να μη την φαντασιωθεί άλλο, στο μυαλό του έπαιζε μια σκηνή με πρωταγωνίστρια εκείνη. Δε θα θέλε να την ταΐζει σοκολάτα με το κουτάλι αλλά να την χύνει κατευθείαν στο στόμα της,...

Δύο χρόνια μαθημάτων χορού συμπλήρωναν μαζί. Εκείνος είχε αποφασίσει τυχαία να ξεκινήσει μαθήματα αλλά δε πίστευε ποτέ ότι θα κολλήσει με τον χορό τόσο ώστε να συνεχίσει σε ιδιαίτερα. Στο μικρό χώρο της σχολής συναντιόντουσαν δύο φόρες τη βδομάδα αργά το βράδυ. Συνήθως στο τέλος του μαθήματος είχαν μείνει οι δυό τους και πολλές φορές έκλειναν τη σχολή οι ίδιοι. Κάποιες μέρες αντί για μάθημα συζητούσαν για διάφορα θέματα μεταξύ τους. Μια οικειότητα είχε πια αναπτυχθεί μεταξύ τους. Αυτό θα μπορούσε κανείς να το ξεχωρίσει και στο μάθημά τους. Φαινόταν στο βλέμμα τους και στο τρόπο που του δίδασκε τα βήματα και το ύφος. Θα λέγε κανείς ότι μερικές φορές παρασέρνονταν και οι δύο και χόρευα κανονικά αντί να γίνεται διδασκαλία. Τη τελευταία φορά μάλιστα εκτός από τον εαυτό του έπιασε και εκείνη να δείχνει πως απολαμβάνει αρκετά την ώρα και το χορό μαζί του. Την είχε δει άλλωστε να διδάσκει και την έβλεπε και τώρα. Μάλιστα κάποια στιγμή την είδε να κλείνει και τα μάτια. Ξαφνιάστηκε, καθώς από...

«Σε έχω ερωτευτεί! Ορίστε το είπα επιτέλους. Δε τολμούσα τόσο καιρό η απλά δε το ένιωθα πραγματικά. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει αλλά νιώθω την ανάγκη να στο πω. Να στο δείξω, να σε κάνω να το καταλάβεις να το νιώσεις μέσα σου. Σε σκέφτομαι. Σε σκέφτομαι από τη πρώτη στιγμή που σε είδα που μιλήσαμε. Η φωνή σου, το βλέμμα σου με μαγέψανε, έστειλαν τη ψυχή μου σε άλλο μέρος έξω από τον εαυτό μου. Ίσως αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα να μη σε ερωτευόμουν τόσο παρουσία των ονείρων μου. Διαβάζω τη παράγραφό μου και μου φαίνετε μικρή, μακάρι όμως να ήξερες πόσα συναισθήματα κλείνω μέσα της. Πόσα ακόμα θα ήθελα να σου πω αλλά κολλάει το μυαλό μου. Η σκέψη μου γυρνά διαρκώς στις λίγες καθημερινές στιγμές που ζούμε και απολαμβάνουμε μαζί. Πραγματικά νιώθω να χάνομαι δίπλα σου, κάθε φορά που τα έντονα σου μάτια με κοιτάζουν. Θυμάμαι τότε που μεθυσμένη μου είχες πεί πόσο ερωτευμένη είσαι μαζί μου, πόσο με θαυμάζεις. Να ξέρες μόνο πόσο στο ανταποδίδω κάθε ώρα που είμαι μακριά σου, κάθε στιγμή κοντά ...

“Φυγεεεεεεεεεε….» Ούρλιαξε κλαμένη μπροστά του. «Φυγεεεεε δε μπορώ άλλο άσε με ήσυχη.» Εκεί που μπήκε σπίτι του νευριασμένη αποφασισμένη για όλα. Τώρα ο κόσμος της γκρεμισμένος στεκόταν μπροστά του. Μπορεί και όχι γκρεμισμένος αντίθετα πολύ πολύ γερά κτισμένος τόσο που να μη μπορεί να πέσει για τίποτα. «Δε μπορώ άλλο δεν αντέχω δεν γίνετε αυτό που συμβαίνει δε με καταλαβαίνεις; Θέλω να τελειώσουμε να μην υπάρχουμε να μην υπάρχεις να μην σε σκέπτομαι πια καθόλου. Πονώ, πονώ ολόκληρη, καταλαβαίνεις, πονάει η ψυχή μου, το σώμα μου, νιώθω τη καρδιά μου να σταματά να μη μπορεί να χτυπήσει. Χάνομαι.» Την κοιτούσε άναυδος, ήξερε πολύ καλά για τι του έλεγε.. το είχαν ξανασυζητήσει. «Χάνομαι δε μπορώ, χάνω τον εαυτό μου μαζί σου, δεν υπάρχω δε ζω πια, δεν έχω τίποτα. Είμαι έξω και σκέπτομαι εσένα. Είμαι με παρέα και πάλι σε σένα είναι το μυαλό μου. Τρελαίνομαι δεν αντέχω. Δεν ακούω τι λένε οι άλλοι γύρω μου. Σκέπτομαι μόνο που είσαι, τι κάνεις και πως, σκέπτομαι λεπτομέρειες και σκηνικά, ζηλεύ...

«Έλα τι κάνεις; Πως είσαι;» η σταθερή του ίσως και μονότονη κουβέντα για να αρχίσει το τηλεφώνημα. Ήταν ο τρόπος του να δείχνει το ενδιαφέρον του για εκείνη. Ήθελε να μάθει τα πάντα της. Ικανός να την ακούει για ώρα να του μιλάει στο τηλέφωνο. «Δύσκολη μέρα σήμερα» του παραπονέθηκε, «Κόσμος στη δουλειά, μετά κάτι τρεξίματα από δω από εκείνη..» Συνέχισε να του λέει για την μέρα της. Του είπε πόσο χρειάζονταν ξεκούραση, κάτι να τη χαλάρωση από όλο αυτό το στρες. Δεν πήγαινε καιρός που είχαν γνωριστεί, και η επικοινωνία τους βασιζόταν κυρίως στο τηλέφωνο. Εκείνη συνήθως απέφευγε να εκφράσει έτσι τα συναισθήματα της για εκείνον. Το είχε κάνει ελάχιστες φορές αλλά τουλάχιστον ήταν αρκετά έντονη και γλαφυρή. Αυτό του έδινε την αφορμή να συνεχίσει να την κυνηγάει. «Είναι και αυτή η απόσταση μεταξύ μας που με κουράζει, χρειάζεσαι τόσες ώρες για να έρθεις εδώ, και δε θα σαι εδώ αν σε χρειάζομαι» του είπε κάποια στιγμή. Εκείνος έκανε μια μικρή παύση, «Με χρειάζεσαι τώρα;» τη ρώτησε, ήξερε πως κ...

«Να πας να κάνεις και ότι θες! Να περάσεις και όσο πιο καλά μπορείς. Κάνε ότι γουστάρεις… και με άλλον αν θες πήγαινε. Αρκεί να μη το μάθω, να μην μου βάλεις την υποψία ότι τρέχει κάτι! Αρκεί να μη καταλάβω τίποτα στο λέω. Δε θέλω να καταλάβω το παραμικρό παραστράτημα. Αν είναι να το κάνεις, πρόσεξε να μη σε καταλάβω.» Ο ήχος του κινητού της την έβγαλε λίγο από τη συζήτηση στο βραδινό γεύμα με τη παρέα. Έσκυψε λίγο σα να μη θέλει να δώσει στόχο ότι μιλάει και να μην ενοχλήσει αλλά ούτε και να φύγει από τη παρέα. «Έλα, τι έγινε και παίρνεις βραδιάτικα, σου είχα πει ότι θα είμαι σε ξένο σπίτι για φαγητό». Η φωνή του ακουστικέ βαριά και με κοφτό λόγο της είπε πως σε 2 ώρες θα είναι εκεί. «Πας καλά…» δε πρόλαβε να τελειώσει τη φράση της «Ξέρεις που θα σε βρω, σε 2 ώρες να είσαι έτοιμη…». Η κλήση τερματίστηκε. Της το έκλεισε πριν προλάβει να του απαντήσει. Ταράχτηκε έπρεπε να φύγει πιο νωρίς από ότι σκόπευε και έπρεπε να το κάνει μόνη της. Πως θα έλεγε στους συνοδούς της τώρα τι συνέβη αναρ...

Η ανάσα του βαριά και το βλέμμα της απλανές. Ότι είχε μόλις συμβεί δε μπορούσε να περάσει από το μυαλό του. Η καρδιά του χτυπούσε σα τρελή, μόνο αυτό ίσως μπορούσε να ακούσει μέσα στο χαμηλό φως που τους κάλυπτε στο μικρό δωματιάκι. Τα μάτια της γυάλιζαν, λαμπίριζαν και ένα ελαφρό χαμόγελο είχε σχηματιστεί στα χείλη της. Προσπαθούσε να καταλάβει τι σκέπτονταν εκείνη τη στιγμή ακουμπισμένη δίπλα του. Που και που γυρνούσε να τη κοιτάξει με την άκρη του ματιού του. Λίγο πριν είχε χωθεί στην αγκαλιά του σαν παιδάκι. Τώρα κάθονταν και οι δυο ήρεμοι. Όχι για πολύ όμως. Λίγα λεπτά είχαν μόνο περάσει. Ένιωθε τον ιδρώτα του να τρέχει να τον γαργαλαει λίγο. Και εκείνη δίπλα του… με το απλανές βλέμμα της. Το στόμα της το ένιωθε καυτό στο πέος του, την έβλεπε να το βάζει σχεδόν όλο μέσα. Την άκουγε να τον ρουφήξει να τον γλύφει. Το χέρι της τον έσφιγγε τόσο που σχεδόν ποναγε. Η κινήσεις της γρήγορες και δυνατές. Το σώμα του έκανε διαρκώς σπασμούς. Ήθελε τόσο πολύ να τελειώσει. Όμως εκείνη ήξερε τ...

Εδώ και καιρό η συνάδελφος με το καστανοκόκκινο μαλλί μου την λέει έντονα! Με τα χειρότερα λόγια μπροστά σε άλλους. Άθλιο υποκείμενο, γελοίο και άλλα τέτοια καλούδια. Αποφάσισα λοιπόν αντί να είμαι δεκτικός και να μη λέω τίποτα στο σατανικό της γελάκι μετά να της λέω κάτι όπως "δε σου κάθομαι που να χτυπιέσαι". Νόμιζα ότι τα κατάφερα ότι σταμάτησε. Δυστυχώς όμως τα πράματα δεν ήταν έτσι. Πάλι με το που θα με έβλεπε άρχιζε το στόλισμα και στο τέλος το σατανικό χαμόγελο και το ύφος άντε γεια. Εγώ σταθερά παράταμε δε σου κάθομαι. Ήμασταν τις προάλλες στη γραμματέα του αφεντικού λίγο μετά το σχόλασμα. Η εταιρία άδεια και περιμένουμε τη γραμματέα να τη πάρουμε να φύγουμε. Η άλλη με κοιτά πονηρά και αρχίζει Πάλι "τι θες άθλιε τελευταίε, τι με κοιτάς", την διακόπτω λέγοντας της πως είμαστε μόνοι στην εταιρία και αν συνεχίσει αυτό το τροπάρι την έχω βάλει στο γραφείο του αφεντικού για να λύσουμε το θέμα. Τα νεύρα μου είχαν αρχίσει να τεντώνονται. Εκείνη αντί να σταματήσει α...

Ένας διάλογος γίνετε ιστορία. Κοιτούσε σκεπτική στο παράθυρο του αεροπλάνου.. πάντα διάλεγε παράθυρο για να ατενίζει έξω.. και ταξίδευε πάντα μέρα για να το απολαμβάνει... τα σύννεφα έφτιαχναν ένα στρώμα που ήθελε να ξαπλώσει πάνω.. και ο ήλιος τα έκανε χρυσαφιά.. μια βαθιά αντρική φωνή τη συνέφερε.. κι εσένα σου αρέσει να χάνεσαι?.. Παρακολούθησα για λίγο το βλέμμα σου που χάθηκε στα πέρατα της συννεφιάς και μετά έκλεισες τα βλέφαρα. Δεν θα θελες να είναι το απαλό σου στρώμα; Της μίλησε κοιτώντας και ο ίδιος έξω. Σα να μην της έδωσε σημασία αρκετή, αλλά ταυτόχρονα ήταν εκεί μπροστά του. Την παρατηρούσε ώρα τώρα να χάνετε. Χάζευε τις ηλιακτίδες που τη χάιδευαν στο πρόσωπο στο λαιμό της... "Όχι, δε θα ήθελα τα σύννεφα να είναι το απαλό μου στρώμα.. Θα ήθελα το στρώμα μου να είναι τα σύννεφα... Και να ξυπνάω το πρωί και να βλέπω αυτή την απέραντη ομορφιά.." Λίγες φορές της έπιαναν κουβέντα χωρίς την πρώτη ατάκα "Πώς σε λένε?.. Το ονοματάκι σας δεσποινίς?.. Θα μπορούσατε να...

Αν το φλερτ μετριότανε τότε ο χορός θα ήταν στα ανώτερα επίπεδα του. Όταν σου ζητάει το χέρι να χορέψεις, όταν σε αγκαλιάζει, όταν σε κοιτά. Αν δε φλερτάρεις μη χορεύεις, και αν δε χορεύεις δεν έχεις φλερτάρει σοβαρά ακόμ...

Παει καιρος που εχω να γραψω... Λογος ειναι ενα καλοκαιρι... Ενα υπεροχο φθινοπωρο και ενας απαισιος προς το παρον χειμωνας... Απο το δεκεμβριο η ζωη αλλαξε προς το πολυ χειροτερο για τη φαντασια και ετσι στερεψε... Το μονο που μπορω προς το παρον ειναι ενα προστυχο κομματι που μου εστειλαν προχτες. Ελπιζω να αναψει τη φαντασια σας.