Απόσταση

«Έλα τι κάνεις; Πως είσαι;» η σταθερή του ίσως και μονότονη κουβέντα για να αρχίσει το τηλεφώνημα. Ήταν ο τρόπος του να δείχνει το ενδιαφέρον του για εκείνη. Ήθελε να μάθει τα πάντα της. Ικανός να την ακούει για ώρα να του μιλάει στο τηλέφωνο. «Δύσκολη μέρα σήμερα» του παραπονέθηκε, «Κόσμος στη δουλειά, μετά κάτι τρεξίματα από δω από εκείνη..» Συνέχισε να του λέει για την μέρα της. Του είπε πόσο χρειάζονταν ξεκούραση, κάτι να τη χαλάρωση από όλο αυτό το στρες.

Δεν πήγαινε καιρός που είχαν γνωριστεί, και η επικοινωνία τους βασιζόταν κυρίως στο τηλέφωνο. Εκείνη συνήθως απέφευγε να εκφράσει έτσι τα συναισθήματα της για εκείνον. Το είχε κάνει ελάχιστες φορές αλλά τουλάχιστον ήταν αρκετά έντονη και γλαφυρή. Αυτό του έδινε την αφορμή να συνεχίσει να την κυνηγάει.

«Είναι και αυτή η απόσταση μεταξύ μας που με κουράζει, χρειάζεσαι τόσες ώρες για να έρθεις εδώ, και δε θα σαι εδώ αν σε χρειάζομαι» του είπε κάποια στιγμή. Εκείνος έκανε μια μικρή παύση, «Με χρειάζεσαι τώρα;» τη ρώτησε, ήξερε πως καθαρή απάντηση πιθανόν να μην πάρει άλλα πάντα την προκαλούσε. «Θα ήθελα να ήσουν εδώ ναι», μια απάντηση που τον ξάφνιασε λιγάκι.
-Σκέψου απλά ότι είμαι
-Ωραία σκέψη αλλά…
-Ακούει μόνο.. Σκέψου ότι είμαι εκείνη, σε έχω στην αγκαλιά μου, χαϊδεύω τα χέρια σου το πρόσωπο σου, τα μαλλιά σου. Χαλάρωσε, και άσε όλη σου την κούραση να χαθεί να την πάρω από μέσα σου να την εξαφανίσω.
Ίσως να ήταν η δύσκολη μέρα αλλά αποφάσισε να αφεθεί στα λόγια του. Ξάπλωσε στο καναπέ της και τον φαντάστηκε να την κρατά απαλά στην αγκαλιά του. Δεν είχε ξανακάνει κάτι τέτοιο στη ζωή της και παρότι στη σκέψη της φαινόταν ξένο, τώρα αυτή τη στιγμή το ένοιωθε οικείο, ζωντανό σα να ήταν εκείνη. Άφησε τη φαντασία της να χάνετε στα ζωηρά του χαμηλόφωνα λόγια του. Τους χώριζαν πολλά χιλιόμετρα και πολλά μεταξύ τους δεν είχαν συμβεί παρότι ήθελαν και οι δυο κάτι παραπάνω. Αυτή ίσως ήταν μια ευκαιρία να το νιώσουν έστω και λεκτικά καλύτερα. Την άρπαξαν μάλλον και οι δυο. «Το χάδι μου κυλάει στον λαιμό σου, στους λοβούς των αυτιών σου, σκέπτομαι ότι θέλεις πιο πολλά χάδια ακόμα αλλά θα το καθυστερήσω ακόμα πιο πολύ. Λίγο στο χέρια στο λαιμό στα μαλλιά ισα ισα να σ ακουμπώ να σε νιώθω να ανατριχιάζεις. Υπέροχα είναι τα χείλι σου, η αφή μου λέει πόσο ποθητά είναι και πόσο γλυκιά γεύση έχουν. Το ίδιο εκφράζουν και τα δικά μου. Νιώθω το άγγιγμα τους στα δικά μου, απλά με γεύση μοναδική. Το ίδιο και ο λαιμός σου, μια δαγκωνιά εδώ μια εκείνη. Μικρές δαγκωματιές να αναστατώνουν την ύπαρξη σου. Έντονα φιλιά και γεύομαι το δέρμα σου. Χαϊδεύω περισσότερο το κορμί σου, την ίσια κοιλία σου, Πέρνα το χάδι μου κάτω από το ρούχο σου, θέλω να νιώσω την ύφη σου την θερμότητα σου»

Ένιωσε να παρασύρετε, η φαντασία της κυλούσε αβίαστα και εκείνη που άλλη φορά θα άλλαζε θέμα ίσως και να τον μάλωνε, τώρα αφέθηκε με ένα απλό χαμηλόφωνα «ναι…» στις διαθέσεις του.

«Πόσο μ αρέσεις, πόσο νιώθω να σε ποθώ. Το δέρμα σου είναι γλυκό και αλμυρό, υπέροχο και δροσερό. Χαϊδεύω κάθε χιλιοστό σου κάθε κύτταρο σου με ένα απαλό άγγιγμα που σ ανατριχιάζεις και σε κάνει να θέλεις κι άλλο, να μη θες να σταματήσω. Καθυστερώ, οι κινήσεις μου είναι αργές, βασανιστικές» Στα λόγια του την άκουγε να ανασάνει βαριά, η καρδιά του κτύπαγε έντονα καθώς συνέχιζε το δρόμο του.

«δεν αντέχω αυτά τα ενδύματα, τα αφαιρώ σιγά σιγά, όσο σε έχω στην αγκαλιά μου, Τα χείλι μας ενώνονται ξανακάνει και ξανακάνει καθώς μένουμε όλο και πιο εκτιθέμενοι ο ένας στον άλλο. Νιώθω τη θέρμη σου να με καίει, νιώθω να σε θέλω όσο τίποτα άλλο.»

Ο ερωτικός του λόγος την παρασέρνει, την κάνει να το νιώθει αληθινό. Σχεδόν παραλύει στο άκουσμα του αλλά δε θέλει να απομονωθεί, όχι τώρα θέλει να τον ακούσει να την εξερευνά κι άλλο πιο πολύ. Χαϊδεύει το λαιμό της τη κοιλία της τα χείλι της.

«Μη κάνεις εσύ τίποτα, άσε με μένα να υπάρχω μόνο πάνω σου, μόνο τα δικά μου χάδια να αισθάνεσαι. Νιώσε με παντού σου. Τα φιλιά μου σκορπίζουν σ όλο σου το κορμί κατεβαίνω αργά από το λαιμό στο στήθος σου, ρουφώ λίγο της ρώγες σου και ισα ισα τις δαγκώνω, σε χαϊδεύω και νιώθω τον ερεθισμό που έχουν καθώς τις βλέπω να μεγαλώνουν. Έχω τη γεύση τους στην άκρη της γλώσσας μου. Συνεχίζω αργά, λατρεύω την κοιλία σου, όπως μ αρέσεις όπως τη φανταζόμουν, δεν αφήνω να πάει χαμένη η διαδρομή κα μένω λίγο εδώ. Σε γεύομαι και σαι αισθάνομαι. Αφήνω τα χέρια μου να παίζουν με το κορμί σου σε αμέτρητα χάδια απαλά η δυνατά. Κάνω λίγο να κατεβώ, ακούω την ανασάνει σου, βάρυνε. Μη βιάζεσαι… περίμενε… ξέρω τι θες. Η μυρωδιά σου είναι υπέροχη, ταράσσει τον κόσμο μου. Κατεβαίνω πιο χαμηλά σου. Όχι δε θα μείνω στην ευαίσθητη περιοχή σου συνεχίζω στους υπέροχους μηρούς σου. Αυτά τα πόδια σου είναι τόσο τέλεια θέλω κι άλλο και κατεβαίνω στη γάμπα σου. Σε δαγκώνω ισα ισα να πονέσεις.»

Θα περίμενε να καταλαβαίνει τη διάφερα, όμως το μυαλό της σήμερα έπαιζε παράξενο παιχνίδι, τον ένιωθε πραγματικά πάνω της, ένιωθε τον πόνο από τα δαγκώματα του, όχι δεν ήταν πραγματικό, ένα όνειρο ήταν ένα πραγματικό όνειρο.

«Εδώ θες ε; Εδώ που νιώθεις το πόνο πιο πολύ, εδώ που τα σώθηκα σου σπάνε. Εδώ φιλώ τα πάντα σου τα χείλια σου και σε γεύομαι. Γεύομαι και πίνω τους χυμούς σου. Δε σου φτάνει θες πιο πολλά;» Την ακούσει να αναστενάζει. «Συνέχισε, συνεχίσει πιο έντονα μη σταματάς» Κι όμως ήταν ακίνητη δεν έκανε τίποτα στον εαυτό της, άλλο το κορμί της είχε παραδοθεί, είχε το δικό του εαυτό δεν την άκουγε. Τον ένιωθε εκείνη κάτω της να την ανάβει να την τελειώνει, χωρίς καν να την ακουμπήσει τίποτα. Ζαλίστηκε από τα λόγια του κι όσο της περιέγραφε τόσο πιο πολύ πονούσε. Τον ένιωθε τώρα μέσα της, ένιωσε το σώμα της να ταράζετε και να συσπάτε. Της δημιουργούσε τον πιο απολαυστικό της οργασμό. Τραντάζονταν το είναι της σε κάθε του λέξη.