Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2006

Κάτι άλλο

Σηκώθηκε περπάτησε λίγο γυμνή. Δεν ήξερε τι να κάνει αυτή την στιγμή, Η χτεσινή νύχτα είχε καρφωθεί στο μυαλό της. Μερικές αναμνήσεις είχαν χαθεί μερικές είχαν μείνει. Αυτό το ποτό την κάνει να χάνει μνήμες ίσως σημαντικές. Δίψαγε. Έτρεξε όπως όπως στη κουζίνα. Πήρε ένα ποτήρι νερό. Τόση ήταν η δίψα της που το νερό ξέφυγε και γλίστρησε στο γυμνό κορμί της. Ήπιε δυο ή τρία ποτήρια. Πόση ώρα να είχε περάσει; Σε πόση ώρα θα χτύπαγε το κουδούνι; Ή μήπως δε θα χτύπαγε; Μπορεί να είχε δικά του κλειδιά. Και που να τα βρήκε; Πως βρέθηκε σε αυτή τη κατάσταση; Είχε πάντα τον έλεγχο στα χέρια της. Ήξερε τι έκανε. Την βοηθούσε που είχε απομυθοποιήσει τα πάντα σχεδόν γύρω της. Μήπως τελικά ανακάλυψε κάτι καινούριο κάτι διαφορετικό; 

Οι σκέψεις αυτές κούρασαν σύντομα το ακόμα ζαλισμένο από το ποτό και την ηδονή μυαλό της. Γύρισε στο κρεβάτι της. Ένας ήχος ακούστηκε στη πόρτα. Μάλλον αυτός ήταν. Δεν ήξερε πόση ώρα είχε φύγει. Σηκώθηκε πάλι γυμνή, κάπου σκέφτηκε ότι ίσως έτσι τον ξαφνιάσει για λίγο. Με ζαλισμένο ύφος του είπε μια καλημέρα. Τη κοίταξε για λίγο. «Καλημέρα». Της φάνηκε κάπως διαφορετικός. Δεν ήταν αυτός ο χάχας από χτες το βράδυ. Λες και είχε αλλάξει λες και ήταν άλλος. Ήταν έτοιμη να σωριαστεί όταν την πήρε στα χέρια του και την πήγε στο κρεβάτι. Την ακούμπησε απαλά, σιγανά. Μια ντροπή την έπιασε για τη γύμνια της και τράβηξε το πάπλωμα να κρυφτεί. Εκείνος χαμογέλασε και τη βοήθησε. Αρχίσανε να μιλάνε. Της φάνηκε τελείως διαφορετικός ο τρόπος του. Πιο σοβαρός, πιο γλυκός, χωρίς κάτι που να μη της αρέσει. Η φωνή του ηρεμιστική και γοητευτική, όπως όταν τον πρωτοείχε ακούσει. Έπαιζε ευχάριστα με την ακοή της. Η συζήτηση την χαλάρωνε, ένιωθε όλο και πιο άνετα. Σα να ήταν οικείο πρόσωπο, κάποιος που την ξέρει. Ένιωσε ότι μπορεί να του μιλήσει όσο πιο χαλαρά και άνετα μπορούσε. Ένιωθε ότι την ακούει ότι βρίσκεται μέσα της. Όχι σαν φίλος, αλλά πιο κοντά σε αυτή πιο μέσα της. Της έκανε διάφορες ερωτήσεις, σε ύφος χαλαρωτικό και καθόλου πιεστικό. Χάιδευε τα αυτιά της με τη φωνή του, χάιδευε όλο της το είναι. Της άρεσε τόσο πολύ αυτό, τόσο που άρχισε να την ερεθίζει. 

Στα μάτια της έβλεπε μια λάμψη, σιγά σιγά το πρόσωπο της από κουρασμένο άρχισε να λάμπει να παίρνει άλλη μορφή. Γέμιζε ενέργεια μέσα της. Γέμιζε το είναι της. Κοιτούσε τα χείλη της, τα μάτια της. Χάιδεψε τα μαλλιά της, το λαιμό της το πρόσωπο της. Ένιωθε ότι τον θέλει. Δεν ήταν απλά ερεθισμένη τον ήθελε με το είναι της. Αυτό τον άγνωστο που μόλις δεύτερη μέρα τον έβλεπε. Που το προηγούμενο βράδυ της είχε χαρίσει τόση άγρια ηδονή και της πήρε άλλη τόση. Τώρα την είχε στην αγκαλιά του, την χάιδευε απαλά, όπως θα ήθελε να την χαϊδεύουν. Λες και ήξερε πριν από εκείνη για εκείνη. Τα χείλια τους πλησίασαν ένα απαλό τρυφερό φιλί. Δεν άργησαν να μπλέξουν τα κορμιά τους. Δεν ήταν ένα δεν ήταν και διαφορετικοί. Αυτή τη φορά έπαιρνε και έδινε ηδονή, χαρά, αμέτρητη ροή συναισθημάτων. Ένιωθε τα συναισθήματα από μέσα της να αναβλύζουν. Δεν ήταν απλά μια καύλα ήταν πολλά παραπάνω. Της χάριζε συνεχώς στιγμές ερωτικές συνάμα συναισθηματικές, ερέθιζε όλες της τις αισθήσεις. Ένα παραλήρημα ερεθισμού και ερωτισμού. Σα να άκουγε τις σκέψεις της την ακολουθούσε την πρόσεχε γινότανε άγριος, ήρεμος, αργός ή γρήγορος. Στα σημεία που τον ποθούσε. 

Χρόνια είχε να νιώσει τέτοιο οργασμό. Με έναν άγνωστο τώρα της συνέβη. Έβγαζε από μέσα της την γυναίκα, τον άνθρωπο. Όσα σκεφτότανε όσα φαντασιωνόταν, όλος ο κόσμος της κινιόταν σε αυτό τον ερωτικό χορό. Δε μπορούσε να το ελέγξει, μόνο παραδιδότανε. Μόνο έχανε την λογική της, έσβηνε το μυαλό της, χάνονταν σε σκοτεινά και σε φωτεινά μονοπάτια. Ζούσε έναν επίγειο παράδεισο. Ένιωθε να τρέμει, Ένιωθε να τραντάζετε το κορμί της από μόνο του. Ένας οργασμός που διαρκεί, που κρατάει για ώρα και επαναλαμβάνεται. Σα να τον κράταγε μέσα της χρόνια και τώρα γινότανε η έκρηξη. Δάκρυα φύγανε από τα μάτια της. Λούσανε τα μαγούλα της, τον λαιμό της, τα μαλλιά της. Μαζί της σχεδόν έντονα τελείωσε και εκείνος. Έμεινε λίγο ακόμα μέσα της. Τους έπιασε ένα γέλιο μια ανεξήγητη χαρά διαπερνούσε το είναι τους. Ξέρανε και οι δυο ότι δε θα ξαναβρίσκανε όσα ζήσανε αυτή τη μέρα. Έμεινε στην αγκαλιά του κουλουριασμένη. Απολαμβάνοντας την ξεκούραση από ένα μοναδικό πάθος, έναν ζωντανό ερώτα δυνατό. Δεν είχαν ερωτευτεί ο ένας τον άλλο οι ζωές τους όμως διασταυρώθηκαν πραγματικά και άφησαν τα σημάδια τους. Σημάδια που δε σβήνει ο χρόνος.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καταπληκτικό...

Εύα είπε...

τελειο...σιγουρα ξερεις για ΤΙ πραγμα μιλας.Δεν ξερω αν το εχεις ζησει ομως ετσι ειναι...σημαδια που δε σβηνει ο χρονος ;-)

Ανώνυμος είπε...

erotisi filosofiki...giati grafeis anorthografa?auto einai eite deigma megalofyias..eite...:)
elpizo na eisai stin proti katigoria..:)

useme είπε...

είτε δυσλεξία

Ανώνυμος είπε...

oxi aparaitita...alla kai h dyslexia einai morfis megalofyias(me tin ennoia oti strofarei o egkefalos grhgora)..

Ανώνυμος είπε...

λες να με κάνω ανεμιστήρα? (από παλιό καλό ανέκδοτο αυτό ;) ) από δυσλεξία είναι john!

@Anonymous !!! :)

@ευα: δε τα σβήνει ποτέ... ;)