Απροσεξία

Ο τελευταίος συρμός του μετρό λίγο πριν την κεντρική του στάση ήταν ήδη ασφυκτικά γεμάτος. Κάποιες παρέες έκαναν λίγο φασαρία αλλά οι περισσότεροι στέκονταν αμίλητοι στο σημείο τους ή σιγοσυζητουσαν ανά δύο. Ήταν ήδη αρκετά αργά και ο χρόνος μέχρι την τελευταία στάση αρκετός. Στην κεντρική στάση λίγοι ήταν εκείνοι που βγήκαν και περισσότεροι από όσο χωράει όσοι μπήκαν για να μη το χάσουν. Ακόμα και στα ράφια για τις βαλίτσες υπήρχαν μερικοί που είχαν σκαρφαλώσει. Εκεί μεταξύ ενός στύλου και των θέσεων για τις αποσκευές ήταν και εκείνος στριμωγμένος. Εκείνη τη στιγμή δεν χρειάζονταν καν να πιαστεί κάπου για τις απότομες κινήσεις του συρμού. Από τους επιβάτες, δυο βγήκαν από μπροστά του στη στάση. Πριν προλάβει να απλωθεί λίγο να ξεκολλήσει από τους διπλανούς συνεπιβάτες που τον είχαν στριμώξει, ένα νέο ζευγάρι επιβιβάστηκε σπρώχνοντας πάλι μπροστά του.




Μια νεαρή όμορφη εντυπωσιακή κοκκινομάλλα με τον φίλο της που πρέπει να ήταν ίδια ηλικία με εκείνη ίσως λίγο μεγαλύτερος. Ο νεαρός φίλος στάθηκε σχεδόν ανάμεσα σε εκείνον και την κοκκινομάλλα. Η κοπέλα ακούμπαγε πλάτη στις αποσκευές. Προσπάθησαν να βολευτούν και σχεδόν τον πάτησαν όταν ο συρμός ξεκίνησε. Εκείνη μεταξύ χαμόγελου και χαχανητού προσπάθησε να αρθρώσει κάτι σαν συγνώμη αλλά δεν τα κατάφερε. Ο φίλος της σε ίδια κατάσταση με εκείνη την τράβηξε κοντά του τη φίλησε στο στόμα και μετά στο λαιμό. Τα μάτια της όμως δεν έκλεισαν με απόλαυση όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Αντιθέτως πλανήθηκαν στο χώρο και για μια μικρή στιγμή, αμελητέα ίσως στάθηκαν και πάνω του. Δε μπορούσε να διακρίνει αν χαμογέλασε η ζούσε τη στιγμή με τον φίλο της. Φιλήθηκαν ξανά και ξανά και τις περισσότερες φορές το βλέμμα της πάλι έφτανε σε εκείνον.

Πρέπει και οι δυο τους να ήταν ζαλισμένοι, κάπου θα είχαν βγει από νωρίς με σκοπό να γυρίσουν με το μετρό αλλά κατέληξαν να έχουν περισσότερη ζάλη από ότι υπολόγιζαν, ίσως και απλά να είχαν σχεδιάσει αυτή τη ζαλάδα. Μόνο ένας επιβιβάστηκε στην επόμενη στάση αλλά κανείς δεν κατέβηκε. Το ζευγάρι προσπάθησε πάλι να βολευτεί και αυτή τη φορά η κοπέλα γύρισε την πλάτη της σε εκείνον και το αγόρι της ακούμπησε στις αποσκευές. Η εκκίνηση του συρμού τον έκανε να κολλήσει πάνω της. Αν και ήθελε να είναι ευγενικός και να ζητήσει συγνώμη και να απομακρυνθεί τίποτα από τα δύο δε μπόρεσε να καταφέρει. Η κοπέλα φιλούσε πάλι το αγόρι της και από πίσω του δε χώραγε να κουνηθεί. Εκείνη φορούσε ένα φορεματάκι από αυτά που δεν είναι ούτε πολύ στεναχωριέμαι και εφαρμοστά αλλά ούτε και τελείως χαλαρά η ανάλαφρα. Απλά τονίζει και περιέγραφε ελκυστικά το νεανικό κορμί της. Παρουσίαζε το ανοιχτό ντεκολτέ της και έφτανε μέχρι την μέση των μοιρών της. Τόσο λεπτό που θα μπορούσε να είναι και διάφανο. Αγχώθηκε για την αντίδραση της νεαρής κοπέλας καθώς ήταν κολλημένος αναγκαστικά στα οπίσθια της. Όμως εύκολη επιλογή δεν είχε να γυρίσει. Έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα σε εκείνη και... Η σκέψη του διακόπηκε εκεί όταν ένιωσε τον εαυτό του να ερεθίζεται από την επαφή μαζί της. Δεν ήταν μόνο ο συρμός που δημιουργούσε μικρές τριβές μεταξύ τους, η ίδια τον είχε καταλάβει και η μόνη αντίδραση της ήταν να σφίγγει και να χαλαρώνει τα οπίσθια της. Κάποιες στιγμές κινήθηκε και λίγο παραπάνω και λίγο αριστερά λίγο δεξιά. Άφησε τον ερεθισμό του ελεύθερο χωρίς κανένα άγχος και αποφάσισε να απολαύσει αυτή τη στιγμή.

Στην επόμενη στάση κατέβηκαν αρκετοί επιβάτες χωρίς να χαλαρώσει ο κόσμος, μαζί τους κατέβηκε και ο φίλος της. Τώρα θα μπορούσε να γυρίσει και να απομακρυνθεί και εκείνη. Το έκανε για να φιλήσει τον φίλο της και να τον χαιρετήσει. Η απότομη εκκίνηση του συρμού την έφερε πάλι πάνω του. Κάποιος επιβάτης που την είδε χαμογέλασε και κοίταξε αλλού. Κοίταξε την ανάκλαση της στο παράθυρο. Τα μάτια της άλλοτε κλειστά άλλοτε κοιτούσαν επίσης στο γυαλί. Μάλλον θα ήταν από τη ζάλη της σκέφτηκε αλλά δεν έκανε στην άκρη ή προσπάθεια να ξεφύγει από κοντά της. Θα είχαν μείνει αρκετές στάσεις ακόμα όταν και ο τελευταίος επιβάτης από το βαγόνι τους κατέβηκε στο σταθμό του. Στα άλλα βαγόνια ζήτημα είναι να ήταν ελάχιστοι ακόμα επιβάτες. Σε κάθε στάση εκείνη απομακρυνεται λιγάκι και με την εκκίνηση κολλάει πάνω του. Κουνούσε πάνω του αργά και ερεθιστικά τους γλουτούς της και ποτέ δεν γύρισε να τον δει. Ίσως να τον κοίταγε αραιά από την ανάκλαση στο τζάμι. Όταν έμειναν όμως μόνοι κρατήθηκε ελάχιστα μπροστά του και δεν έπεσε πάλι πάνω του. Όμως από τη θέση της δεν έφυγε. Αν εκείνη κάθεται εδώ και δεν φεύγει και τόση ώρα μπορούσε σειρά του, σκέφτηκε ότι ήταν να κάνει κίνηση.

Άπλωσε το χέρι του στο μαυρισμένο μηρό της. Την ακούμπησε μόνο με τα δάχτυλα του και την είδε κάπως να ταράζεται σαν ένας σπασμός να την διαπέρασε. Έμεινε στη θέση της. Τα δάχτυλά του τα έσυρε αργά πάνω της μέχρι που άρχισαν να χάνονται κάτω από το φόρεμα της. Κοίταξε στο παράθυρο. Είχε κλείσει τα μάτια της. Ανέβηκε και ίσα προσπέρασε το μικρό εσώρουχο της, από αυτά που δεν αφήνουν τις ραφές να διαγράφονται στο φόρεμα. Θα μπορούσε να μην τον εμποδίζει γενικότερα αλλά ο σκοπός του ήταν να κατέβει σαν να μπαίνει στο εσώρουχο της από πάνω.

Χάιδεψε το δροσερό της δέρμα, το στρογγυλό γλουτό της και άρχισε να ακολουθεί το χέρι του μια διαδρομή που θα νόμιζε ότι την αγκαλιάζει. Έφτασε λίγο κάτω από τον αφαλό της εκεί που αρχίζει το εσώρουχο και καλύπτει τα όσα δε θέλουμε να αποκαλύπτουμε οπουδήποτε. Αργά αλλά σταθερά την τράβηξε κοντά του χωρίς ακόμα να την γυρίσει. Δεν έφερε καμία αντίσταση. Ούτε καν την στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες στον επόμενο σταθμό. Κοίταξε την αντανάκλαση του προσώπου της. Ένα ήπιο χαμόγελο είχε σχηματιστεί. Κατέβασε αργά το χέρι του προς την ευαίσθητη περιοχή της. Ένιωσε την ανάσα της να μεγαλώνει και θέλησε να αυξήσει την ένταση. Προσπέρασε χωρίς να ακουμπήσει και μέσα από αυτό το μικρό εσώρουχο έφτασε πάλι στον μηρό της από μπροστά και έμεινε ανάμεσα στα πόδια της. Το χαμόγελό της φάνηκε πλέον καθαρά.

Αυτό το μικρό βασανιστήριο, γαργάλησε το ερεθισμό της τόσο που μόλις ένιωσε μια σταγόνα της να κυλάει χαϊδεύοντας το πόδι της. Χάθηκε η σταγόνα ανάμεσα στα δάχτυλα του. Καυτή σαν την αναπνοή της που πλέον ήταν σαν τον ρυθμό της καρδιάς της. Δεν είχαν πολύ καιρό και εκείνος δεν έλεγε να σταματήσει το βασανιστήριο. Το χέρι της έφτασε στο παντελόνι του και αφού χαϊδεύοντας βρήκε κουμπιά, το άνοιξε και αχόρταγα τον έπιασε σφιχτά. Ανασήκωσε το φόρεμα της αδημονώντας να τον νιώσει μέσα της. Της σταμάτησε το παιχνίδι. Τα δάχτυλά του που ήταν ήδη ανάμεσα στα πόδια της, χάιδεψαν την υγρή της ορθάνοιχτη είσοδο. Ανασήκωσε το φόρεμα της μόνος του και οδήγησε τον εαυτό του έτοιμο να διεισδύσει. Η αναπνοή της πιο γρήγορη και έντονη σχεδόν κόπηκε από την απότομη κίνηση του.

Ήθελε τώρα να φωνάξει, να βγει από μέσα της όλη η ηδονή της όπως οι σταγόνες της που έλουζαν εκείνον και τα πόδια της. Έσκυψε λίγο μπροστά της και πιάστηκε από το ράφι των αποσκευών. Οι κινήσεις πλέον ήταν άγριες και δυνατές. Το έναυσμα για την αρχή του τέλους της έδωσαν τα χέρια του που ένα γράπωσε βίαια και επίπονα το στήθος της και το άλλο που βίασε την πηγή του ερεθισμού της. Σαν ξεφωνητό και λυγμός μαζί βγήκε από μέσα της το τέλος. Στάθηκε λίγο πάνω του χωρίς να κουνηθεί... Ίσως είχε ζαλιστεί από όλο αυτό περισσότερο από όσο περίμενε. Άνοιξαν οι πόρτες, τραβήχτηκε απότομα, προσπάθησε να συμμαζευτεί και έφυγε σχεδόν τρέχοντας.

Στις επόμενες ημέρες την πέτυχε ακόμα μια φορά αλλά πλέον ήταν πρωί και οι συρμοί είχαν πάντα κόσμο. Την πλησίασε αλλά εκείνη ήταν σοβαρή και φάνηκε να μην δίνει ιδιαίτερη σημασία. Την κοίταξε λίγο και εκείνη στιγμιαία ανταποκρίθηκε. Ήθελε να της μιλήσει αλλά δεν σκέφτηκε τίποτα ιδιαίτερο όσο εκείνη η βραδιά. Ασυναίσθητα σχεδόν και στη βιασύνη της επόμενης στάσης τη ρώτησε "ο φίλος σου;" εκείνη τον κοίταξε για λίγο πιο σοβαρά, του χαμογέλασε και πάλι λίγο πριν κατέβει του απάντησε "ο φίλος μου ας προσεχε".