Δεν το έχω...

Ικανοποιημένος ακόμα μια φορά ξάπλωσε δίπλα στο καυτό κορμί της. Μόλις τον είχε τελειώσει όρθιο με ένα δυνατό στοματικό έρωτα. Ακόμα δεν είχε περάσει από το πέος του το μούδιασμα που ένιωθε κάθε φορά από τα δάχτυλά της και τα σφιχτά της χείλη. Κι όμως ακόμα μια φορά καθυστέρησε να τελειώσει. Του φαινόταν τόσο παράξενο να συμβαίνει αυτή η καθυστέρηση μαζί της. Εκείνη ήταν ότι πιο κοντινό είχε πάντα στις φαντασιώσεις του, αλλά ακόμα και αυτό δεν τον έφτανε εύκολα στον ποθητό οργασμό. Σκέφτηκε πως ίσως το ίδιο να συμβαίνει περίπου και σε εκείνη, καθώς να την τελειώσει του μοιάζει δύσκολο και πολλές φορές κουραστικό. Παρότι από τη ζωή του είχαν περάσει αμέτρητες γυναίκες εδώ κώλωνε. Δεν ήξερε πως να αντιδράσει, πως να συμπεριφερθεί. Ο οργασμός της, ενώ του ήταν το απαραίτητο κομμάτι στο παζλ τους, κάπου πάντα ήταν χαμένος και προσπαθούσε να τον βρει βάζοντας σε λειτουργεί όλες τις γνώσεις και τις ικανότητες του.

Σήμερα πάλι της πήρε ώρα να τελειώσει. Το έβλεπε στην έκφρασή της πως δεν μπορούσε. Έβλεπε τους μυες της να συσπούνται σα να κοντεύει και να χάνετε όλη η μαγεία, όλη η απόλαυση. Εκεί πάνω στην κρίσιμη στιγμή το μυαλό της έδειχνε να χάνετε αλλού να ξεφεύγει σε σκέψεις άσχετες. Ίσως και να είχε προσποιηθεί κάποιες φορές ίσως και όχι. Η σιγουριά της αργότερα ποτέ δε του άφηνε αμφιβολίες. «καλύτερα να μην τελειώσω παρά να προσποιηθώ’ θα του έλεγε χαρακτηριστικά όποτε την ρωτούσε.

Κι όμως ένιωθε την καύλα της κάθε φορά. Τα καυτά υγρά της κάλυπταν το πέος του και οι μύες της το έσφιγγαν με μανία. Ακουμπούσε το στήθος της και αυτό σκλήραινε μάζευε και έπαιρνε μια αλλόκοτη μορφή σα να ήταν έτοιμο να σκάσει. Κρατούσε το λυγερό κορμί της το αρχαιοελληνικά σμιλευμένο και ήθελε από μέσα του να βγάλει όλο του το είναι και να την πλημμυρίσει. Πολλές φορές θα γινόταν άγριος μαζί της και θα τράνταζε το κορμί της νιώθοντας έναν άλλο εαυτό να πηγάζει από μέσα του. Σαν να έβγαινε το κτήνος που κρύβει και να την κατασπάραζε ολόκληρη. Τόσο δυνατός ήταν πάντα ο ερεθισμός τους. Κι όμως εκείνη την τελευταία στιγμή, σαν αέρας όλα χάνονται. Κάτι δε δένει, αυτή η έντονη επικοινωνία των δυο κόσμων χάνεται και παράσιτα εμφανίζονται.

Λίγες ήταν μέχρι τώρα οι φορές που βρέθηκαν μαζί και το πάθος τους ενώθηκε και τους οδήγησε μαζί σε δυνατούς οργασμούς. Ή μήπως όχι; Οι σκέψεις του, έτρωγαν το μυαλό του διαρκώς. Τι μπορούσε να είναι αυτό που τους ενώνει τόσο έντονα κι όμως του χωρίζει εκείνη τη στιγμή σα να μην υπάρχει τίποτα ανάμεσα τους.

Ο καιρός περνούσε και ένιωθε τα συναισθήματά της να μεγαλώνουν και να φουντώνουν. Μάλιστα κάποιες φορές την ένιωσε, πιστεύει, να τελειώνει. Ένιωσε δήθεν τους μύες της να συσπούνται, όπως ήξερε πάντα αυτή τη γνώριμη διαδικασία.

«Μίλα μου επιτέλους, πές μου τι συμβαίνει» της ξεφώνισε μια μέρα πάνω σε ένα μικρό ασήμαντο τσακωμό. Ένιωθε τον εαυτό του ήδη σα να ζεί ένα γλυκό εφιάλτη. Και τότε κατάλαβε από την αύρα της, από τη σιωπή της και τα νεύρα της. Συνειδητοποίησε όσα ο ίδιος έκρυβε από τον εαυτό του. Ο κυρίαρχός εγωισμός του δε τον άφηνε να το δει. Ήθελε πάντα να είναι ο αρχηγός του παιχνιδιού, να ξέρει τι συμβαίνει γύρο του και να μπορεί να το καταλάβει. Όμως αυτό δε μπορούσε να το νικήσει με άμεσες πράξεις ή έξυπνα λόγια και πονηρά τεχνάσματα. Εδώ έπρεπε να περιμένει. Έπρεπε να κάνει μια φορά υπομονή όπως δεν είχε κάνει ποτέ άλλοτε.

Παράξενα καμία φορά τα παιχνίδια της μοίρας μας, της φύσης μας, της ζωής μας της ίδιας. Εκεί που θα τα βλέπουμε όλα υπέροχα, πανέμορφα, αυτή η μικρή, ασήμαντη λεπτομέρεια είναι ικανή να αλλάξει όλο μας το τρόπο. Καμιά φορά πρέπει απλά να παραδεχτούμε ότι εδώ δε φτάνουν οι δυνάμεις μας. Εδώ είναι το όριο και για να το νικήσουμε χρειάζεται υπομονή και ο χρόνος να δείξει τι θα συμβεί.

Κατάλαβε τόσα πράγματα τόσο απότομα. Είχε κερδίσει το συναίσθημά της, είχε κερδίσει τον ερωτά της. Όμως δεν κατάφερε να ανάψει το φυτίλι της η φλόγα του. Δεν είχε την απάντηση στο «κάτι» της, μόνο στα συναισθήματα της. Προσπάθησε αρκετές φορές να βρει αυτό το «κάτι» που θέλει, όμως όλες ήταν αποτυχημένες. Είχε κι άλλες ιδέες μπροστά του να δοκιμάσει, αλλά τι θα τον έκανε να την κερδίσει έτσι ώστε να την ξετρελάνει όπως εκείνος το καταλάβαινε. Το συναίσθημά της.

Κι όμως αυτό το τόσο δυνατό κομμάτι της που το κατείχε, ο καταραμένος εγωισμός του τον έκανε να το απορριπτεί. Όχι του φώναζε ο εαυτός του, δεν είναι αρκετό να κερδίσεις όλα της τα συναισθήματα, χρειάζεσαι να έχεις αυτό το «κάτι» που θέλει, αυτό που θα την κάνει να ανοιχτεί και να σου δώσει όλο της το είναι απλόχερα, αυτό που θα την κάνει να τυλιχτεί και να πιαστεί πάνω σου, σα να είσαι η σανίδα της σε ωκεανό χωρίς στεριά.

-Έχω τα συναισθήματά της, εν καιρό θα μου δώσουν περισσότερα από το «κάτι» που μου λείπει.
-Τα συναισθήματα περνάνε, μέχρι να γίνουν μόνιμα μπορεί να περάσουν χρόνια μπορεί και να μην έρθουν ποτέ..
-Θα το ρισκάρω...
-Και τι θα γίνει με τα δικά σου. Έχεις σκεφτεί πως μπορεί να λείπουν όταν θα απαντήσουν όσα θες τα δικά της.
-Ας είναι και έτσι. Έψαξα πολύ για να φτάσω εδώ.
-Κι αν βρεθεί άλλος με αυτό το κάτι και την κερδίσει.
-Τότε δεν ήταν εκείνη που ήθελα.
-Χαμένος χρόνος;
-Μια ακόμα εμπειρία
-Ψύχρανες την καρδία σου.

Ένιωθε μέσα του πάλι αυτό το κρύο που τον έπνιγε τόσα χρόνια στην αναζήτηση εκείνης που θα τον ζεστάνει. Που θα πάρει το είναι του και θα το εξιδανικεύσει όπως εκείνος το δικό της. Όμως ακόμα δεν ήταν αργά και το ήξερε. Τα μάτια της ακόμα λαμπιρίζουν όταν τον βλέπει και ξέρει πως την έχει στο χέρι του στη καρδία του ακόμα. Οι σκέψεις του τελειώνουν σύντομα κι απότομα. Θα ξαναρχίσουν σε λίγο πάλι έντονες για να έχουν μια απότομη έντονη στάση και πάλι το ίδιο. Όπως άλλωστε και κάθε του ιστορία.

Είναι θέμα χρόνου... Ίσως...