Περπατώ σε ένα δωμάτιο. Είναι ένα αρχοντικό σπίτι αρκετά παλιό αλλά περιποιημένο. Το πάτωμα μικρά μαύρα άσπρα τετραγωνάκια, σαν μια απέραντη σκακιέρα. Ενώνεται με ακόμα ένα δωμάτιο με μια τεράστια σαν καμάρα από αυτές που μοιάζουν περίτεχνα σκαλιστές στις άκρες τους και στις γωνίες τους. Σαν να έχω μπει σε άλλη εποχή αλλά ταυτόχρονα βρίσκομαι στο σήμερα. Βλέπω το άλλο δωμάτιο σχεδόν ολόκληρο, στα αριστερά μου μεγάλα παράθυρα με μεγάλα τετράγωνα τζάμια, αφήνουν το μάτι να ευχαριστηθεί τη θέα. Και ένα περβάζι μπροστά τους να θες να καθίσεις ώρες εκεί και να παρατηρείς αυτή τη θέα. Μα τι θέα; Πρέπει να είναι κοντά στην άνοιξη στο τέλος του χειμώνα. Είναι μάλλον σε κάποια πλαγιά όχι πολύ ψηλά, κάτω μακριά είναι μια πόλη και μπροστά της θάλασσα απέραντη. Εδώ κοντά δέντρα, φυλλωσιές, ένα δάσος που ξεχύνεται μέχρι τις αρχές τις πόλης. Εμείς είμαστε πιο ψηλά όμως από όλα. Τα δωμάτια είναι ζεστά, τα μεγάλα καλοριφέρ και ένα τζάκι που καίει στο άλλο δωμάτιο φροντίζουν για τη θερμοκρασία να είναι αρκετή ακόμα και γυμνός να κυκλοφορείς να μη σε ενοχλεί. Το δωμάτιο που βρίσκομαι είναι κενό, χωρίς έπιπλα παρά μόνο οι ζαχαρένιοι τοίχοι του. Στο αμέσως επόμενο μόνο έχει ένα περσικό μάλλον μεγάλο χαλί μπροστά στο τζάκι έναν πλούσιο ταιριαχτό, ευρύχωρο καναπέ, κανά δυό πολυθρόνες και τραπεζάκι. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.
