Αντίδραση...

Εδώ και καιρό η συνάδελφος με το καστανοκόκκινο μαλλί μου την λέει έντονα! Με τα χειρότερα λόγια μπροστά σε άλλους. Άθλιο υποκείμενο, γελοίο και άλλα τέτοια καλούδια. Αποφάσισα λοιπόν αντί να είμαι δεκτικός και να μη λέω τίποτα στο σατανικό της γελάκι μετά να της λέω κάτι όπως "δε σου κάθομαι που να χτυπιέσαι". Νόμιζα ότι τα κατάφερα ότι σταμάτησε. Δυστυχώς όμως τα πράματα δεν ήταν έτσι. Πάλι με το που θα με έβλεπε άρχιζε το στόλισμα και στο τέλος το σατανικό χαμόγελο και το ύφος άντε γεια. Εγώ σταθερά παράταμε δε σου κάθομαι. Ήμασταν τις προάλλες στη γραμματέα του αφεντικού λίγο μετά το σχόλασμα. Η εταιρία άδεια και περιμένουμε τη γραμματέα να τη πάρουμε να φύγουμε. Η άλλη με κοιτά πονηρά και αρχίζει Πάλι "τι θες άθλιε τελευταίε, τι με κοιτάς", την διακόπτω λέγοντας της πως είμαστε μόνοι στην εταιρία και αν συνεχίσει αυτό το τροπάρι την έχω βάλει στο γραφείο του αφεντικού για να λύσουμε το θέμα. Τα νεύρα μου είχαν αρχίσει να τεντώνονται. Εκείνη αντί να σταματήσει αντίθετος ανέβασε και τον τόνο και αγρίεψε το βλέμμα. Πιάνω το χέρι της απειλητικά την τραβώ στην πόρτα του αφεντικού, την ανοίγω και τη σπρώχνω μέσα. Ακολουθώ και εγώ. Τώρα άρχισε ένα άλλο διάλογο. "Τι νομίζεις επειδή με έβαλες εδώ μέσα τρόμαξα ότι θα κανείς κάτι άθλιε τελευταίε;". Της είπα αγρίως να σταματήσει γιατί με νευριάζει και σε μισό αστείο-άγριο ύφος θα εκπληρώσω την επιθυμία της αγρίως. "Και καλά θα θελες ε;". Τσαντίστηκα δεν άντεξα, την έπιασα από τα μαλλιά και την έφερα πάνω μου σχεδόν. ΤΗν κοίταξα αγρία Εκείνη προσπάθησε λεκτικά να με υποβαθμίσει Πάλι. Με μια απότομη κίνηση γύρισα και την έστειλα μπροστά στο τεράστιο γραφείο με τις πολλές καρέκλες γύρο. Εκείνη από τη φόρα έσκυψε και ακούμπησε πάνω στο έπιπλο. "Σιγά ρε και κάτι έκανες Τώρα". Φτάνω και κολλάω πάνω της. Σηκώνω το καλοκαιρινό της φόρεμα με το ένα χέρι. Το άλλο την ακινητοποιώ από το μαλλί της Πάλι. Τώρα το παιχνίδι αλλάζει. τραβώ το μικροσκοπικό εσώρουχο της και το βγάζω. ΤΗν κατάλαβα να ανασαίνει πιο βαριά παρότι συνέχιζε να μιλάει άσχημα. Κατέβασα το παντελόνι. Ένιωθα τόσο σκληρός ήμουν τόσο νευριασμένος, την έπιασα από τα οπίσθια και μπήκα απότομα μέσα της. Είδα τα νύχια της να τα καρφώνει στο έπιπλο. Μια πνιχτή φωνή έφυγε από μέσα της. "Μόνο αυτό μπορείς να κανείς;". Την ένιωσα υγρή πολύ. αυτό ήθελε αυτό ζητούσε τόσο καιρό αλλά με τόσο κακό και προκλητικό τρόπο που δε το περίμενα. Την τράβηξα σε μένα και μπήκα ακόμα πιο μέσα της ακόμα πιο βαθιά. Ακόμα μια ανάσα της έφυγε αβίαστα. "Τι περιμένεις να φωνάξω; θα πω ότι με βιάζεις" Δεν είπε τίποτα. Φωνή όμως πάθους βγήκε από μέσα της. Ένιωθα τη θέρμη της. Ένιωθα της φλέβες μου να χτυπάν στα τοιχώματα του κόλπου της και της κινήσεις που έκανε με τους μυς της να με ερεθίζουν όλο και πιο πολύ. Φώναξε λίγο πιο δυνατά. Σταμάτησα λίγο να δω την αντίδραση της. "Τι σταματάς ρε... συνέχισε". Μάλλον ήμουν έρμαιο της. Αγρίεψα την πόνεσα μπήκα βαθιά με τρόπο που πονούσε όλο και πιο πολύ. Βούτηξα το στήθος της με δύναμη και κάθε της προσβολή τη διαδέχονταν μια δυνατή ξυλιά. Την ένιωθα να τελειώνει, οι σπασμοί της διαδέχονταν ο ένας τον άλλο. Δεν κρατήθηκα. Άρχισα να τελειώνω με δύναμη μέσα της. Το ήξερα ότι με ένιωθε. Είχε σταματήσει να βρίζει και αναστέναζε. Δεν άντεχα μια έκρηξη στο σώμα μου εκεί χαμηλά δυνατά τελείωσα απάνω της. Δεν άντεχε ούτε Εκείνη ούτε εγώ.. μαζευτήκαμε και φύγαμε. Από τότε δεν ξαναμίλησε άσχημα μέχρι Τώρα.