Aεροπλάνο
Ένας διάλογος γίνετε ιστορία. Κοιτούσε σκεπτική στο παράθυρο του αεροπλάνου.. πάντα διάλεγε παράθυρο για να ατενίζει έξω.. και ταξίδευε πάντα μέρα για να το απολαμβάνει... τα σύννεφα έφτιαχναν ένα στρώμα που ήθελε να ξαπλώσει πάνω.. και ο ήλιος τα έκανε χρυσαφιά.. μια βαθιά αντρική φωνή τη συνέφερε.. κι εσένα σου αρέσει να χάνεσαι?.. Παρακολούθησα για λίγο το βλέμμα σου που χάθηκε στα πέρατα της συννεφιάς και μετά έκλεισες τα βλέφαρα. Δεν θα θελες να είναι το απαλό σου στρώμα; Της μίλησε κοιτώντας και ο ίδιος έξω. Σα να μην της έδωσε σημασία αρκετή, αλλά ταυτόχρονα ήταν εκεί μπροστά του. Την παρατηρούσε ώρα τώρα να χάνετε. Χάζευε τις ηλιακτίδες που τη χάιδευαν στο πρόσωπο στο λαιμό της... "Όχι, δε θα ήθελα τα σύννεφα να είναι το απαλό μου στρώμα.. Θα ήθελα το στρώμα μου να είναι τα σύννεφα... Και να ξυπνάω το πρωί και να βλέπω αυτή την απέραντη ομορφιά.." Λίγες φορές της έπιαναν κουβέντα χωρίς την πρώτη ατάκα "Πώς σε λένε?.. Το ονοματάκι σας δεσποινίς?.. Θα μπορούσατε να...