Ο δρόμος προς το σπίτι της από τη στάση του λεωφορείου ήταν περίπου ένα τέταρτό με είκοσι λεπτά. Μια διαδρομή που την έκανε συχνά κι ας ήταν επαρχιακός ο δρόμος χωρίς πολύ φωτισμό ή αρκετό κόσμο για να νιώθει κανείς ασφαλής. Όμως η ίδια το είχε συνηθίσει πλέον, άλλωστε την διαδρομή την έκανε σχεδόν καθημερινά από μικρό παιδί. Μπορεί να ήταν κεντρικός ο δρόμος αλλά σε αυτή την περιοχή ποιος να σε ακούσει ή να ασχοληθεί μαζί σου. Το χειρότερο ήταν μόνο τον χειμώνα που ο δρόμος ήταν σχεδόν σκοτεινός από νωρίς. Τα φώτα λιγοστά ανά δεκάδες μέτρα απόσταση το ένα από το άλλο και θα μπορούσε κανείς να πει ότι για μερικά μέτρα ήσουν άφαντος ακόμα και στις έξι το απόγευμα καθώς θα είχε ήδη σκοτεινιάσει. Όσο καλοκαίριαζε και η μέρα μεγάλωνε κάποιος άλλος θα ένιωθε πιο ασφαλής με το φως. Εκτός αυτού, το καλοκαίρι της άρεσε τα απογεύματα. Ήταν αυτό το χρώμα του ουρανού, ένα γαλάζιο με πορτοκαλοκόκκινες ανταύγειες από το βασίλεμα του ήλιου. Σήμερα θα ήταν μάλλον μια τέτοια ημέρα, καθαρός ουρανός, ζεστή ατμόσφαιρα με μια αίσθηση χαλαρότητας, και ο ήλιος στο βασίλεμά του ακόμα μια φορά.
