Ερωτικά, φαντασιόπληκτα και ανορθόγραφα...

Μπορεί μερικά χρόνια να είχαν περάσει μαζί με κάποιες περιπέτειες ακόμα στην ζωή του. Η δική της όμως αίσθηση, το δικό της άρωμα, το κορμί της, μα πιο πολύ το ίδιο της το είναι, έλειπαν ακόμα από την ζωή του. Μην μπορώντας να την ξεπεράσει ποτέ πραγματικά την είχε κυνηγήσει αρκετά, την είχε διεκδικήσει με κάθε πιθανό τρόπο. Για κάποια διαστήματα αποχωρούσε από την ζωή της μήπως και μπορέσει να την αφήσει στο παρελθόν του ως μια ωραία ανάμνηση. Άλλες φορές τον είχε διώξει εκείνη. Μέχρι και σχέση είχε φτιάξει με άλλον που τον παρουσίαζε σε φίλους και γνωστούς ως καλύτερο του. Οι συζητήσεις τους όμως ποτέ δεν μπορούσαν να αποδείξουν κάτι τέτοιο, μόνο η στάση της απέναντί του και η προσπάθειά της να τον αποφύγει, να τον βγάλει από την ζωή της.  Ίσως και η ίδια να μην μπόρεσε ποτέ να τον ξεπεράσει. 'Άλλωστε ποτέ δεν ένιωθε καλά όταν έχαναν επαφή. Μπορεί για κάποια στιγμή ενδιάμεσα της παύσης αλλά όπως δεν της άρεσε να σταματάνε έτσι και δεν της άρεσε αυτή η παύση να διαρκεί αρκετά. Η ζω...

Θα μπορούσες να με πεις και φτωχό, μετράω τα χρήματα μου και το πως θα τα ξοδέψω, όχι από τσιγγουνιά αλλά για να βγει ο μήνας άνετα για εμένα που είμαι και ολιγαρκής στις απαιτήσεις μου. Έτσι ιδιαίτερες απαιτήσεις από τους γύρω μου σε αυτόν τον τομέα δεν έχω. Όπως ούτε και στο φλερτ, μιας και δεν με κατατάσσεις ανάμεσα σε εκείνους που όλες θα προσέξουν όταν βγούμε έξω. Ο τρόπος  μου να σε κερδίσω θα έχει να κάνει πάντα με τα όσα σκέφτομαι, όσα καταλαβαίνω αλλά ακόμα πιο πολύ με όσα δημιουργώ και όσα μπορώ να γράψω. Το πιο σπάνιο όμως από όλα είναι η γνωριμίες μου που πάντα θα περιορίζονται από τον ίδιο μου τον κύκλο ίσως. Ευτυχώς είναι ανανεώσιμος και διαρκώς συναντώ καινούριους ανθρώπους μέρα με την μέρα ή καλύτερα νύχτα να πω.  Έτσι σε μια τυχαία παρεκτροπή από τα γνωστά μας μέρη αποφασίσαμε να επισκεφτούμε ένα νέο μαγαζί για να αλλάξουμε λίγο σκηνικά και παραστάσεις. Ένας φίλος από την τότε παρέα γνώρισε μια κοπέλα που τον επόμενο καιρό θα βλέπαμε συχνά στα μέρη μας. Ίσως τ...

Ο τελευταίος συρμός του μετρό λίγο πριν την κεντρική του στάση ήταν ήδη ασφυκτικά γεμάτος. Κάποιες παρέες έκαναν λίγο φασαρία αλλά οι περισσότεροι στέκονταν αμίλητοι στο σημείο τους ή σιγοσυζητουσαν ανά δύο. Ήταν ήδη αρκετά αργά και ο χρόνος μέχρι την τελευταία στάση αρκετός. Στην κεντρική στάση λίγοι ήταν εκείνοι που βγήκαν και περισσότεροι από όσο χωράει όσοι μπήκαν για να μη το χάσουν. Ακόμα και στα ράφια για τις βαλίτσες υπήρχαν μερικοί που είχαν σκαρφαλώσει. Εκεί μεταξύ ενός στύλου και των θέσεων για τις αποσκευές ήταν και εκείνος στριμωγμένος. Εκείνη τη στιγμή δεν χρειάζονταν καν να πιαστεί κάπου για τις απότομες κινήσεις του συρμού. Από τους επιβάτες, δυο βγήκαν από μπροστά του στη στάση. Πριν προλάβει να απλωθεί λίγο να ξεκολλήσει από τους διπλανούς συνεπιβάτες που τον είχαν στριμώξει, ένα νέο ζευγάρι επιβιβάστηκε σπρώχνοντας πάλι μπροστά του. Μια νεαρή όμορφη εντυπωσιακή κοκκινομάλλα με τον φίλο της που πρέπει να ήταν ίδια ηλικία με εκείνη ίσως λίγο μεγαλύτερος. Ο νεαρός φίλο...

Ο δρόμος προς το σπίτι της από τη στάση του λεωφορείου ήταν περίπου ένα τέταρτό με είκοσι λεπτά. Μια διαδρομή που την έκανε συχνά κι ας ήταν επαρχιακός ο δρόμος χωρίς πολύ φωτισμό ή αρκετό κόσμο για να νιώθει κανείς ασφαλής. Όμως η ίδια το είχε συνηθίσει πλέον, άλλωστε την διαδρομή την έκανε σχεδόν καθημερινά από μικρό παιδί. Μπορεί να ήταν κεντρικός ο δρόμος αλλά σε αυτή την περιοχή ποιος να σε ακούσει ή να ασχοληθεί μαζί σου. Το χειρότερο ήταν μόνο τον χειμώνα που ο δρόμος ήταν σχεδόν σκοτεινός από νωρίς. Τα φώτα λιγοστά ανά δεκάδες μέτρα απόσταση το ένα από το άλλο και θα μπορούσε κανείς να πει ότι για μερικά μέτρα ήσουν άφαντος ακόμα και στις έξι το απόγευμα καθώς θα είχε ήδη σκοτεινιάσει. Όσο καλοκαίριαζε και η μέρα μεγάλωνε κάποιος άλλος θα ένιωθε πιο ασφαλής με το φως. Εκτός αυτού, το καλοκαίρι της άρεσε τα απογεύματα. Ήταν αυτό το χρώμα του ουρανού, ένα γαλάζιο με πορτοκαλοκόκκινες ανταύγειες από το βασίλεμα του ήλιου. Σήμερα θα ήταν μάλλον μια  τέτοια ημέρα, καθαρός ουραν...

Κάποιες φορές γυρνάς σπίτι και νιώθεις όλο σου το κορμί να καίγεται από την κούραση της ημέρας ή ακόμη και της εβδομάδας. Όμως είναι αυτό το κάψιμο από το αίμα που έχει ανεβάσει τους ρυθμούς και ρέει δυνατά μέσα φτάνοντας να ερεθίζει τα πιο ζωντανά μας σημεία. Κάθεσαι εκεί στον καναπέ σου και χαλαρώνεις από την ένταση της ημέρας αλλά νιώθεις τον ερεθισμό να μεγαλώνει. Από το λαιμό και το στήθος που καίγεται, μέχρι ανάμεσα στα πόδια που νιώθεις τον χτύπο από τον παλμό της καρδιάς να κινεί κάθε μυ και να τον ερεθίζει.

Μόλις είχε βγει από τη πύλη του σχολείου της. Ένα αγγελικό πλάσμα με το άσπρο κοντό και αέρινο φορεματάκι του. Παρόλη τη ψυχρά ποτέ δε φορούσε κάτι πολύ ζεστό. Προτιμούσε κάτι πιο πρόστυχο πιο “sexy” όπως της έλεγαν τα αγόρια στο σχολείο. Της άρεσε πολύ να προκαλεί τα αγόρια. Όπως σήμερα με τον ωραίο του σχολείου. Τον έκανε να κατακοκκινίσει. Όμως το μυαλό της δεν ήταν εκεί. Αυτή ήταν απλά μια καθημερινότητα. Το μυαλό της ήταν αλλού. Ένα αεράκι ήταν αρκετό να της λύσει τα μαλλιά «ένας θανάσιμα μοιραίος άγγελος ντυμένος στα λευκά» σκεφτικέ ο πατέρας της καλύτερης της φίλης.

κι όμως όταν τον έίδε εκεί πρώτη της φορά τρόμαξε. Δεν περίμενε βασικά να τον συναντήσει, πόσο μάλλον έτσι απρόσμενα. Στις φίλες της προσπάθησε να μην τους δείξει τίποτα, έκανε σαν να κοίταξε απλά ακόμα έναν περαστικό. Συνέχισαν την κουβέντα τους, μέχρι που της έκανε νόημα να πάει κοντά του. Είπε στις φίλες της μια γρήγορη δικαιολογία ότι θα πάει μέχρι το περίπτερο να πάρει τσίχλες και γυρνάει. Ένιωσε τα δάχτυλά του να την πονάνε. Η ώρα είχε περάσει, και στο σπίτι της ανησυχούσαν καθώς δεν είχε εξαφανιστεί άλλη φορά τόσες ώρες χωρίς να πάρει ένα τηλέφωνο ούτε να δώσει σημεία ζωής. Μια φίλη της από την παρέα είπε ότι και αυτές ανησύχησαν όταν δεν απαντούσε το τηλέφωνό της πριν λίγες ώρες που πήγε στο περίπτερο. Η γεύση του αλμυρή, πρώτη φορά ένιωθε κάτι τέτοιο Είχε απλά εξαφανιστεί από όλους. Κανείς δεν ήξερε που να ήταν εκείνη την ώρα. Σκέφτηκαν το πρώτο πράμα που σκέφτεται κάθε συγγενής, να καλέσουν την αστυνομία. Ή μήπως ήταν νωρίς. Τα χείλι του γλίστρησαν στον λαιμό της, ...